Benedykt VIII
Benedictus Octavus
Teofilatto di Tuscolo
Papież
Biskup Rzymu
Ilustracja
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data i miejsce urodzenia

ok. 980
Tusculum

Data i miejsce śmierci

9 kwietnia 1024
Rzym

Miejsce pochówku

bazylika św. Piotra

Papież
Okres sprawowania

1012–1024

Wyznanie

chrześcijaństwo

Kościół

rzymskokatolicki

Pontyfikat

17 maja 1012

Benedykt VIII (łac. Benedictus Octavus, właśc. Teofilatto di Tuscolo; ur. ok. 980 w Tusculum, zm. 9 kwietnia 1024 w Rzymie) – papież od 17 maja 1012 do 9 kwietnia 1024[1].

Życiorys

Jego prawdziwie imię to Teofilakt; był człowiekiem świeckim, synem Grzegorza, księcia Tusculum, bratem Romanusa (późniejszego papieża Jana XIX) i Alberyka III[2]. Po śmierci Jana XVIII i Jana II Krescencjusza (odpowiednio: 12 i 18 maja 1012), konkurencyjne rody arystokratyczne wysunęły swoich kandydatów na Stolicę Piotrową: hrabiowie Tusculum – Benedykta VIII, a arystokraci KrescencjuszeGrzegorza VI, który został antypapieżem[1].

Aby uniemożliwić przejęcie tronu papieskiego przez antypapieża, Benedykt VIII użył siły militarnej, w wyniku czego jego brat przejął władzę cywilną w Rzymie[2]. Wkrótce potem antypapież Grzegorz musiał uciekać na dwór cesarski i prosić Henryka II o pomoc; cesarz jednak odmówił i udzielił poparcia Benedyktowi[1].

Benedykt VIII był pierwszym z trzech papieży wywodzących się z rodu hrabiów Tusculum[1].

Pontyfikat

Benedykt VIII był aktywny na arenie politycznej w czasie swojego pontyfikatu. 14 lutego 1014 roku koronował w bazylice św. Piotra króla niemieckiego Henryka II na cesarza, a przyrodniego brata cesarza, Arnolda, konsekrował na arcybiskupa Rawenny[2]. W ten sposób zyskał sobie przychylność świeckiego władcy ówczesnej Europy. Na tym samym synodzie papież, na prośbę cesarza, wprowadził do credo dodatek Filioque, który nie funkcjonował w rzymskiej wersji[2]. Na kolejnym synodzie w Rawennie, Benedykt ustanowił prawa przeciwko symonii i wprowadził minimalny wiek święceń kapłańskich[2].

Przy pomocy wojsk z Pizy i Genui osobiście dokonał także pogromu Saracenów w północnej Italii i w 1016 wyzwolił Sardynię[2]. Zawarł rozejm z Normanami, atakującymi Rzym od południa, po czym wsparł powstanie przeciw władzom bizantyńskim; spowodowało to wykreślenie jego imienia z dyptychów[2]. Kiedy wojska bizantyńskie zaatakowały Italię, udał się po pomoc do Niemiec, do cesarza Henryka II[2]. Po drodze poświęcił katedrę w Bambergu, (gdzie z cesarzem Henrykiem spędził Wielkanoc) i odwiedził klasztor w Fuldzie z grobem św. Bonifacego[1]. Pojawienie się papieża w Niemczech było tak wielkim wydarzeniem, że cesarz ponowił Privilegium Ottonianum, uroczyście potwierdzając donacje Pepina Krótkiego i Karola Wielkiego[2]. Dodał także nowe ziemie do Państwa Kościelnego, dzięki czemu obejmowało ono już niemalże cały Półwysep Italijski. Cesarz ruszył z odsieczą, jednakże zwycięstwa zostały zaprzepaszczone i zakończyły się tylko powstrzymaniem posuwania się Bizantyńczyków na północ Włoch[2].

Papież Benedykt VIII, razem z cesarzem, zwołał synod w Pawii (1022 rok), gdzie potępiono symonię i bardzo surowo zakazano zawierania małżeństw duchownym[1]. Henryk II poparł te ustalenia i wprowadził je jako prawo obowiązujące w całym cesarstwie[2]. Podyktowane to było troską o to, by dobra kościelne nie były dziedziczone przez potomstwo duchowieństwa[2].

Czynnie zaangażował się w sprawy związane z reformą życia monastycznego, realizowaną przez Kongregację kluniacką, założoną w roku 910 przez księcia Wilhelma Akwitańskiego[2]. Papież wprowadził zwyczaj śpiewania pieśni religijnych podczas sprawowania mszy.

Benedykt VIII uchodził za człowieka energicznego, przewidującego, zdecydowanego w działaniu; należał do sprawnych administratorów o zacięciu wojskowym i stał na straży prymatu biskupa Rzymu w sprawach dyscyplinarnych[2]. Po śmierci 9 kwietnia 1024 roku, jego ciało złożone zostało w bazylice św. Piotra.

Przypisy

  1. a b c d e f Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 68. ISBN 83-7006-437-X.
  2. a b c d e f g h i j k l m n John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 195-197. ISBN 83-06-02633-0.

Bibliografia

  • Pope Benedict VIII. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2012-11-17]. (ang.).

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się