Antilope cervicapra[1] | |||
(Linnaeus, 1758) | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Infragromada | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Infrarząd | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Plemię | |||
Rodzaj |
Antilope | ||
Gatunek |
antylopa indyjska | ||
Podgatunki | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
Antylopa indyjska[3], dawniej: garna[4] (Antilope cervicapra) – gatunek ssaka z rodziny wołowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju antylopa (Antilope). Gatunek dawniej bardzo liczny. Czerwona księga gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN) zalicza gatunek do grupy gatunków najmniejszej troski (least concern – LC)[2].
W polskiej literaturze zoologicznej nazwa „antylopa” była w przeszłości używana jako pierwszy człon szeregu nazw zwierząt parzystokopytnych: antylopa karłowata (Neotragus pygmaeus) – obecnie antylopka karłowata, antylopa końska (Hippotragus equinus) – obecnie antylopowiec koński, antylopa modra (†Hippotragus leucophaeus) – obecnie antylopowiec modry, antylopa sarnia (Pelea capreolus) – obecnie pelea sarnia, czy antylopa szabloroga (Hippotragus niger) – obecnie antylopowiec szablorogi)[4]. Publikacje encyklopedyczne określały mianem antylopa nieokreślone „zwierzęta roślinożerne, zamieszkujące stepy i sawanny Afryki i Azji”[5], czy zwierzęta „należące do gatunku przeżuwaczy pustorogich, jak suhak, kozica, gnu i niektóre inne”[6]. Nazwa nie określała więc konkretnego zwierzęcia.
W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” autorzy zaproponowali wprowadzenie polskiej wersji binominalnego nazewnictwa wernakularnego ssaków i przypisali nazwę „antylopa” wyłącznie dla zwierząt z rodzaju Antilope, a w konsekwencji dla jedynego członka tego rodzaju, czyli Antilope cervicapra przyjęto nazwę antylopa indyjska[3].
Ciało samców ma barwę brunatną lub czarną, samice są żółtobrązowe. Brzuch u obu płci jest biały. Samce garny posiadają długie, skręcone rogi.
Indie. Introdukowany w Argentynie i Teksasie, gdzie jego obecną liczebność ocenia się na wyższą niż w obszarze naturalnego występowania.
Żyje w stadach. Jest roślinożercą.
Wyróżniono dwa podgatunki antylopy indyjskiej[7]:
Z połączonych rogów wykonywano broń kolną zwaną madu, tradycyjne uzbrojenie indyjskich fakirów[8]
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.