Data i miejsce urodzenia |
7 listopada 1904 |
---|---|
Data śmierci |
9 czerwca 1990 |
II wiceprezes Rady Ministrów | |
Okres |
od 6 lutego 1947 |
Przynależność polityczna | |
Odznaczenia | |
Antoni Korzycki, ps. „Antek”, „Antoś”, „Borowy”, „Topolski” (ur. 7 listopada 1904 w Podkonicach Dużych, zm. 9 czerwca 1990) – polski spółdzielca, publicysta i polityk ruchu ludowego. W latach 1947–1952 II wiceprezes Rady Ministrów. Poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II, III, IV, V, VI, VII i VIII kadencji. Członek Centralnej Komisji Porozumiewawczej Stronnictw Demokratycznych w 1946[1]. Budowniczy Polski Ludowej.
Syn Stanisława i Józefy. Uzyskał wykształcenie wyższe niepełne, ukończył nauczanie w 1932 w Instytucie Oświaty Pracowniczej. W latach 1922–1933 pracował w ubezpieczalniach, następnie udzielał się w spółdzielczości. Był wydawcą pisma „Samopomoc”, publicystą „Wiadomości” we Lwowie, a od 1933 do 1939 pracownikiem Głównego Urzędu Statystycznego i Spółdzielczego Instytutu Naukowego w Warszawie. W czasie okupacji działał w Gwardii Ludowej, Armii Ludowej i Batalionach Chłopskich, należał do Polskiej Partii Robotniczej, udzielał się w spółdzielczości. Współorganizator i uczestnik pierwszego konspiracyjnego posiedzenia Krajowej Rady Narodowej w noc sylwestrową 1943/1944.
Należał do Polskiego Stronnictwa Ludowego „Wyzwolenie” (1918–1924), następnie do 1927 w Niezależnej Partii Chłopskiej, a od 1928 do 1931 w Zjednoczeniu Lewicy Chłopskiej „Samopomoc”. Od 1931 należał do Stronnictwa Ludowego, w latach 1944–1945 był sekretarzem generalnym zarządu głównego Stronnictwa Ludowego „Wola Ludu”, a następnie do 1949 sekretarzem generalnym Naczelnego Komitetu Wykonawczego satelickiego wobec PPR Stronnictwa Ludowego. W ZSL był wiceprezesem Rady Naczelnej Naczelnego Komitetu Wykonawczego (1949–1956) i członkiem NKW, a następnie Naczelnego Komitetu (1949–1954, 1956–1984), od 1957 do 1971 członek prezydium NK. W latach 1954–1956 był członkiem prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Narodowego, później nadal zasiadał do 1983 w Ogólnopolskim Komitecie tej organizacji (już pod nazwą Front Jedności Narodu)[2].
Pełnił mandat poselski do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II, III, IV, V, VI, VII i VIII kadencji. Podczas II, III, IV i V kadencji był przewodniczącym Komisji Spraw Wewnętrznych. W latach 1947–1952 II wiceprezes Rady Ministrów. W listopadzie 1949 został członkiem Ogólnokrajowego Komitetu Obchodu 70-lecia urodzin Józefa Stalina[3].
W latach 1953–1956 prezes zarządu głównego Związku Samopomocy Chłopskiej, następnie do 1976 przewodniczący rady Centrali Rolniczej Spółdzielni „SCh”, a do 1981 przewodniczący rady Centralnego Związku Spółdzielni Rolniczych „SCh”.
Przewodniczący Głównej Komisji Rewizyjnej Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej od 1970 do 1983, członek władz naczelnych Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (m.in. członek Prezydium Zarządu Głównego[4], a od maja 1985 członek Prezydium Rady Naczelnej ZBoWiD[5]).
Był żonaty z Genowefą z domu Litwin (1912–1998). Został pochowany na cmentarzu Komunalnym Północnym na Wólce Węglowej w Warszawie (kwatera E-XVII-1-2-19)[6].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.