Antoni Korzycki
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

7 listopada 1904
Podkonice Duże

Data śmierci

9 czerwca 1990

II wiceprezes Rady Ministrów
Okres

od 6 lutego 1947
do 21 listopada 1952

Przynależność polityczna

Stronnictwo Ludowe / Zjednoczone Stronnictwo Ludowe

Odznaczenia
Order Budowniczych Polski Ludowej Order Krzyża Grunwaldu II klasy Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal za Warszawę 1939–1945 Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego Order Lwa Białego I Klasy (Czechosłowacja) Order 9 września 1944, I klasy (Bułgaria) Order „Znak Honoru” Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Krzyż Wielki z Łańcuchem Orderu Zasługi Republiki Węgierskiej (1946–1949)
Jubileusz 75 urodzin Antoniego Korzyckiego w Naczelnym Komitecie Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego w Warszawie, 8 listopada 1979, stoją od lewej: Antoni Korzycki, Stanisław Gucwa, Zdzisław Tomal
Grób Antoniego Korzyckiego na cmentarzu komunalnym Północnym w Warszawie

Antoni Korzycki, ps. „Antek”, „Antoś”, „Borowy”, „Topolski” (ur. 7 listopada 1904 w Podkonicach Dużych, zm. 9 czerwca 1990) – polski spółdzielca, publicysta i polityk ruchu ludowego. W latach 1947–1952 II wiceprezes Rady Ministrów. Poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II, III, IV, V, VI, VII i VIII kadencji. Członek Centralnej Komisji Porozumiewawczej Stronnictw Demokratycznych w 1946[1]. Budowniczy Polski Ludowej.

Życiorys

Syn Stanisława i Józefy. Uzyskał wykształcenie wyższe niepełne, ukończył nauczanie w 1932 w Instytucie Oświaty Pracowniczej. W latach 1922–1933 pracował w ubezpieczalniach, następnie udzielał się w spółdzielczości. Był wydawcą pisma „Samopomoc”, publicystą „Wiadomości” we Lwowie, a od 1933 do 1939 pracownikiem Głównego Urzędu Statystycznego i Spółdzielczego Instytutu Naukowego w Warszawie. W czasie okupacji działał w Gwardii Ludowej, Armii Ludowej i Batalionach Chłopskich, należał do Polskiej Partii Robotniczej, udzielał się w spółdzielczości. Współorganizator i uczestnik pierwszego konspiracyjnego posiedzenia Krajowej Rady Narodowej w noc sylwestrową 1943/1944.

Należał do Polskiego Stronnictwa Ludowego „Wyzwolenie” (1918–1924), następnie do 1927 w Niezależnej Partii Chłopskiej, a od 1928 do 1931 w Zjednoczeniu Lewicy Chłopskiej „Samopomoc”. Od 1931 należał do Stronnictwa Ludowego, w latach 1944–1945 był sekretarzem generalnym zarządu głównego Stronnictwa Ludowego „Wola Ludu”, a następnie do 1949 sekretarzem generalnym Naczelnego Komitetu Wykonawczego satelickiego wobec PPR Stronnictwa Ludowego. W ZSL był wiceprezesem Rady Naczelnej Naczelnego Komitetu Wykonawczego (1949–1956) i członkiem NKW, a następnie Naczelnego Komitetu (1949–1954, 1956–1984), od 1957 do 1971 członek prezydium NK. W latach 1954–1956 był członkiem prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Narodowego, później nadal zasiadał do 1983 w Ogólnopolskim Komitecie tej organizacji (już pod nazwą Front Jedności Narodu)[2].

Pełnił mandat poselski do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II, III, IV, V, VI, VII i VIII kadencji. Podczas II, III, IV i V kadencji był przewodniczącym Komisji Spraw Wewnętrznych. W latach 1947–1952 II wiceprezes Rady Ministrów. W listopadzie 1949 został członkiem Ogólnokrajowego Komitetu Obchodu 70-lecia urodzin Józefa Stalina[3].

W latach 1953–1956 prezes zarządu głównego Związku Samopomocy Chłopskiej, następnie do 1976 przewodniczący rady Centrali Rolniczej Spółdzielni „SCh”, a do 1981 przewodniczący rady Centralnego Związku Spółdzielni Rolniczych „SCh”.

Przewodniczący Głównej Komisji Rewizyjnej Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej od 1970 do 1983, członek władz naczelnych Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (m.in. członek Prezydium Zarządu Głównego[4], a od maja 1985 członek Prezydium Rady Naczelnej ZBoWiD[5]).

Był żonaty z Genowefą z domu Litwin (1912–1998). Został pochowany na cmentarzu Komunalnym Północnym na Wólce Węglowej w Warszawie (kwatera E-XVII-1-2-19)[6].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. „Wolna Polska”, nr 13, Moskwa, 8 kwietnia 1946, s. 1.
  2. „Trybuna Robotnicza”, nr 4, 7 stycznia 1958, s. 2.
  3. „Życie Warszawy”, nr 306 (1808), 6 listopada 1949, s. 1.
  4. Nowe władze ZBoWiD, „Głos Słupski”, nr 251, 22 września 1969, s. 1–2.
  5. Wierni tradycjom walki o wolność i demokrację – wierni Polsce Ludowej, „Trybuna Robotnicza”, nr 104, 6 maja 1985, s. 1–2.
  6. Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
  7. Z okazji srebrnego jubileuszu Polski Ludowej. Dekoracja zasłużonych działaczy najwyższymi odznaczeniami. „Dziennik Polski”. Rok XXV, Nr 170 (7906), s. 1, 4, 19 lipca 1969. Kraków. [dostęp 2023-05-02]. 
  8. Najwyższe odznaczenia dla zasłużonych obywateli Polski Ludowej, „Trybuna Robotnicza”, nr 173, 22 lipca 1959, s. 7.
  9. M.P. z 1949 r. nr 62, poz. 832 („za wybitne zasługi w służbie państwowej”).
  10. M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43 („w pierwszą rocznicę wyzwolenia Warszawy zasłużonym w walce o wyzwolenie i odbudowę Stolicy (...)”).
  11. Profil na stronie Biblioteki Sejmowej.
  12. Uhonorowani pamiątkowymi medalami, „Trybuna Robotnicza”, nr 307, 30 grudnia 1983, s. 3.
  13. Delegacja czechosłowacka wyjechała do Pragi, „Trybuna Robotnicza”, nr 71, 12 marca 1947, s. 1.
  14. Symbole braterskiej współpracy, „Gazeta Robotnicza”, nr 149, 1 czerwca 1948, s. 2.
  15. Wysokie odznaczenia dla osobistości polskich i węgierskich, „Dziennik Zachodni”, nr 32, 1–2 lutego 1948, s. 1.
  16. Wysokie odznaczenia ZSRR dla działaczy TPPR, „Trybuna Robotnicza”, nr 182, 1 sierpnia 1984, s. 1.
  17. „Za Wolność i Lud”, nr 21, 25 maja 1985, s. 5.

Bibliografia


Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się