Antero de Quental | |
Imię i nazwisko |
Antero Tarquínio de Quental |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
18 kwietnia 1842 |
Data i miejsce śmierci |
11 września 1891 |
Narodowość |
portugalska |
Język |
portugalski |
Alma Mater |
Uniwersytet w Coimbrze |
Dziedzina sztuki |
sonet |
Ważne dzieła | |
Odas Modernas | |
Antero de Quental (ur. 1842, zm. 1891) – portugalski myśliciel i poeta[1].
Antero de Quental urodził się w miejscowości Ponta Delgada na Azorach 18 kwietnia 1842[2][3]. Jego rodzicami byli weteran wojenny Fernando de Quental[4] i jego żona Ana Guilhermina da Maia. Studiował na uniwersytecie w Coimbrze[2]. Szybko stał się nieformalnym przywódcą studentów[5]. Występując jako rzecznik młodej generacji[6] atakował swojego byłego nauczyciela, znanego poetę i tłumacza Antónia Feliciana de Castilho[3].
U poety rozwinęła się poważna choroba kręgosłupa. Bezskutecznie leczył się zarówno w kraju, jak i w Paryżu[4]. Cierpiąc z powodu fizycznego bólu, bezsenności i ostrej depresji[3], 11 września 1891 roku[2] popełnił samobójstwo w Ponta Delgada[2][1][7]. Zastrzelił się na ławce w parku[5][4].
18 kwietnia 2012 roku, w sto siedemdziesiątą rocznicę urodzin poety, firma Google umieściła w swojej wyszukiwarce doodle jemu poświęcony[7].
Ambicją Antera de Quental była filozofia, ale nie miał umysłu analitycznego na tyle, żeby swoje przemyślenia połączyć w spójny system[5]. Dlatego jest znany i ceniony przede wszystkim jako poeta. Był twórcą stosunkowo płodnym. Jego najważniejszym dziełem są Odas Modernas (Ody nowoczesne), wydane w 1865 roku[5]. Antero de Quental pisał poezję kunsztowną. Wykorzystywał klasyczne strofy, w tym tercynę (Panteísmo)[2] i oktawę (À história)[2]. Najchętniej wypowiadał się w formie sonetu[6]. Był i jest uważany za mistrza tej formy[1][7]. W sonetach poeta wyraża swoją postawę życiową, sceptyczną i antyreligijną[5]. Inspiracji szukał w pismach Georga Wilhelma Friedricha Hegla[6], Gottfrieda Wilhelma Leibniza i Immanuela Kanta, ale także w zabytkach buddyjskich[5].
Poeta pisał również eseje. Do najważniejszych jego tekstów należy esej Bom Senso e Bom Gosto (Dobry zmysł i dobry gust)[5], opublikowany w 1865 roku, w którym sprzeciwia się modelowi literatury forsowanemu przez Antónia Feliciana de Castilho, twórczości pięknej, ale oderwanej od życia.
W 1922 roku ukazała się anglojęzyczna edycja wierszy poety w tłumaczeniu S. Griswolda Morleya[1].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.