| Data i miejsce urodzenia |
27 lutego 1931 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
10 kwietnia 2015 |
| Profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: historia najnowsza, historia państwa i prawa | |
| Alma Mater | |
| Profesura |
1991 |
| Pracownik naukowy, nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Akademia Obrony Narodowej, |
| Odznaczenia | |
 
| |
Andrzej Ajnenkiel (ur. 21 lutego 1931 w Warszawie, zm. 10 kwietnia 2015 tamże[1]) – polski historyk, profesor nauk humanistycznych. Specjalista w zakresie historii najnowszej oraz historii państwa i prawa, głównie w zakresie konstytucjonalizmu i parlamentaryzmu.
W 1949 zdał maturę w Liceum im. Tadeusza Reytana w Warszawie[2]. Wcześniej, w lutym 1945 roku, wstąpił do harcerstwa, przez które trafił we wrześniu 1945 roku do oddziału Narodowych Sił Zbrojnych w Podkowie Leśnej. W okresie studiów za udział w podziemnej działalności niepodległościowej tej organizacji był aresztowany i poddany represjom[3]. W latach 1949–1954 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Po ukończeniu nauki pracował początkowo w Archiwum Akt Nowych w Warszawie[3].
Od 1979 był profesorem Instytutu Historii Polskiej Akademii Nauk w Warszawie (w 1991 został profesorem zwyczajnym). W latach 1987–1988 pełnił funkcję prezesa warszawskiego Towarzystwa Miłośników Historii, a w latach 1988–1991 prezesa Polskiego Towarzystwa Historycznego. W latach 1990–1993 był ekspertem Senatu RP i Prezydenta RP w pracach nad przygotowaniem Konstytucji RP. W 1990 wchodził w skład tzn. Komisji Michnika. W latach 1993–2001 był dyrektorem Wojskowego Instytutu Historycznego, a po przekształceniach organizacyjnych – dyrektorem Wojskowego Biura Badań Historycznych (do 31 października 2002). Był wykładowcą Uczelni Łazarskiego. Kierował Katedrą Historii Prawa na tejże uczelni.
W latach 1959–1981 był członkiem PZPR. Pełnił funkcję I sekretarza POP PZPR w Instytucie Historii PAN[4].
Był członkiem rad redakcyjnych m.in.: Polskiego słownika biograficznego, „Przeglądu Historyczno-Wojskowego”, „Przeglądu Wschodniego” i „Czasopisma Prawno-Historycznego”[5].
W 1993 bez powodzenia ubiegał się o mandat senatora z ramienia BBWR w województwie stołecznym.
Kanclerz Kapituły Orderu Odrodzenia Polski od 21 czerwca 1993 do 2008 (trzy kadencje)[6].
Syn Stefana i Janiny z domu Rogo[7], która zmarła, gdy Andrzej miał 3 lata[3].
Dwukrotnie żonaty, ojciec trojga dzieci[7]. Spoczywa na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 64C-4-20/21)[8].
W swoim dorobku miał ponad 400 prac, w tym kilkanaście książek, m.in.:
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
