Alina Cała (1990) | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Zawód, zajęcie | |
Alma Mater | |
Pracodawca | |
Odznaczenia | |
Alina Magdalena Cała[1] (ur. 19 maja 1953 w Warszawie) – polska historyczka, doktor habilitowana nauk humanistycznych, działaczka społeczna i feministyczna. Była pracownikiem naukowym Żydowskiego Instytutu Historycznego. Zajmuje się historią stosunków polsko-żydowskich w XIX i XX wieku, w tym dziejami antysemityzmu, stereotypami narodowościowymi, ruchami ideologicznymi wśród Żydów i historią Żydów okresu powojennego. Córka Krystyny Kulpińskiej-Całej.
W 1977 ukończyła studia etnograficzne na Uniwersytecie Warszawskim[2][1]. W 1984 uzyskała stopień naukowy doktora nauk historycznych na Instytucie Historii PAN[3]. W latach 1983–1985 pracowała jako bibliotekarka w Bibliotece Narodowej[1]. W 1985 została pracownikiem naukowym Żydowskiego Instytutu Historycznego[1][4]. W 2014 Rada Naukowa Instytutu Archeologii i Etnologii PAN odmówiła Alinie Całej nadania stopnia doktora habilitowanego nauk humanistycznych w dyscyplinie etnologia[5]. W 2017 otrzymała stopień naukowy doktora habilitowanego w dziedzinie nauk humanistycznych w dyscyplinie historia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie[4][6].
Alina Cała jest autorką książek poświęconych stosunkom polsko-żydowskim. W Asymilacji Żydów w Królestwie Polskim (1864–1897) (1989) omówiła różne ścieżki asymilacji dostępne dla polskich Żydów pod koniec XIX wieku. Wydaną pierwszy raz w 1987 i następnie kilkakrotnie wznawianą pracę Wizerunek Żyda w polskiej kulturze ludowej oparła na terenowych badaniach etnograficznych. W książce tej omawia miejsce Żyda w ludowej magii i wyobrażeniach o Wszechświecie oraz analizuje wzory pamięci zbiorowej o Holokauście i o stosunkach polsko-żydowskich przed wojną. Dokumentowała zjawisko kultu cadyków wśród ludności chrześcijańskiej. Książka ta została wydana także w języku angielskim[7]. W książce Żyd – wróg odwieczny? Antysemityzm w Polsce i jego źródła postawiła tezę, że decydującą rolę w zaszczepieniu nowoczesnego antysemityzmu (zapożyczonego z Prus) w środowisku wiejskim odegrała inteligencja[2].
Opracowała także zbiory tekstów: Ostatnie pokolenie: autobiografia polskiej młodzieży żydowskiej okresu międzywojennego (2003) oraz Dzieje Żydów w Polsce 1944–1968: teksty źródłowe (1997, wspólnie z Heleną Datner). Wraz z Hanną Węgrzynek i Gabrielą Zalewską jest współautorką encyklopedii Historia i kultura Żydów polskich (2000).
Od 1976 współpracowała z Komitetem Obrony Robotników i Komitetem Samoobrony Społecznej KOR – działała w Biurze Interwencyjnym, uczestniczyła w tworzeniu Uniwersytetu Ludowego w Zbroszy Dużej, współredagowała podziemne pisma „Placówka” z Wiesławem Kęcikiem, Elżbietą Regulską-Chlebowską i Barbarą Kunicką-Felicką[8].
Po 1989 Alina Cała została działaczką feministyczną. W 2006 bez powodzenia kandydowała w wyborach samorządowych do warszawskiej rady miasta z listy partii Zielonych 2004[9].
W latach 2011–2015 była członkinią zarządu Stowarzyszenia Żydowski Instytut Historyczny w Polsce[10].
W 1982 zawarła związek małżeński ze Stanisławem Kusińskim; uroczystość odbyła się w jednym z ośrodków internowania, w którym ten był osadzony. Po przedwczesnej śmierci córki małżeństwo się rozpadło, Stanisław Kusiński pozostał w USA, gdzie ożenił się ponownie[11].
15 września 2011 prezydent Bronisław Komorowski, za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za działalność na rzecz przemian demokratycznych w kraju, za osiągnięcia w pracy zawodowej i społecznej, odznaczył Alinę Całą Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[12]. W 2015 minister kultury i dziedzictwa narodowego Małgorzata Omilanowska przyznała jej Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, jednak Alina Cała odmówiła przyjęcia tego odznaczenia, motywując to złym, w jej ocenie, sposobem zarządzania Żydowskim Instytutem Historycznym[13].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.