Państwo działania | |
---|---|
Data urodzenia |
1947 |
Profesor doktor habilitowana nauk humanistycznych | |
Specjalność: językoznawstwo polonistyczne, slawistyka, językoznawstwo zachodniosłowiańskie | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1977 |
Habilitacja |
1986 |
Nauczycielka akademicka | |
uczelnia |
Uniwersytet Warszawski; Wydział Polonistyki; Instytut Języka Polskiego |
Alicja Teresa Nagórko (ur. 1947[1]) – polska językoznawczyni[2]. Zajmuje się słowotwórstwem polskim i słowiańskim, semantyką i pragmatyką w ujęciu kontrastywnym, etnolingwistyką, teolingwistyką, metaleksykografią, kontaktami językowymi oraz polityką językową[3].
Jest absolwentką polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim. Doktorat uzyskała w 1977 na podstawie pracy Motywacja słowotwórcza rzeczowników we współczesnym języku polskim (analiza ilościowo-jakościowa)[3]. Habilitowała się w 1986[4][5]. Jej rozprawa habilitacyjna poruszała zagadnienia derywacji przymiotników[6].
W latach 1988–1990 jako profesor gościnny wykładała na Uniwersytecie Wileńskim, w okresie 1994–1995 pełniła tę funkcję na Uniwersytecie Humboldtów[3]. W 1991 została powołana na stanowisko profesora w Uniwersytecie Warszawskim, a w latach 1990–1994 była prodziekanem Wydziału Polonistyki[6]. W 1996 powołano ją na katedrę językoznawstwa zachodniosłowiańskiego w Instytucie Slawistyki HU[3]. W latach 2006–2008 była dyrektorem Instytutu[6]. Od 1 października 2012 w stanie spoczynku[6].
Jest członkinią Komisji Słowotwórczej (od 1996) i Komisji Socjolingwistycznej (od 2009) przy Międzynarodowym Komitecie Slawistów oraz Rady Programowej germanistycznego rocznika „Convivium” i Rady Naukowej „Poradnika Językowego”. Należy do Polskiego Towarzystwa Językoznawczego (od 1972), Towarzystwa Societas Jablonoviana e.V. i Towarzystwa Naukowego Warszawskiego[6].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.