| rozgrywający/rzucający obrońca | |||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
13 lutego 1942 | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data śmierci |
4 października 2023 | ||||||||||||
| Wzrost |
186 cm | ||||||||||||
| Kariera | |||||||||||||
| Aktywność |
1960–1970 | ||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Aleksander Jan Ronikier (ur. 13 lutego 1942 w Nowym Targu[1], zm. 4 października 2023[2]) – polski naukowiec i działacz sportowy, pracownik naukowy Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, prezes Zarządu Głównego Akademickiego Związku Sportowego (1991–1999), koszykarz, mistrz (1967) i reprezentant Polski.
W 1959 ukończył Liceum w Aninie, w 1963 studia na Wydziale Rehabilitacji Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie[1], w 1971 ukończył także studia na Wydziale Biologii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie[3]. W czasie studiów został zawodnikiem AZS-AWF Warszawa, w 1960 wywalczył z tą drużyną mistrzostwo Polski juniorów[4], w 1962 wicemistrzostwo, w 1967 mistrzostwo Polski seniorów. Karierę zakończył w 1970[5]. W latach 1961–1964 wystąpił w 16 spotkaniach reprezentacji Polski[6].
Po studiach pozostał pracownikiem warszawskiej AWF, tam w 1970 obronił pracę doktorską Typ czynnościowy układu nerwowego człowieka a zdolność do pracy fizycznej na podstawie badań energetyki pracy napisaną pod kierunkiem Wiesława Romanowskiego, w 1983 habilitował się na podstawie pracy Czynniki warunkujące wydolność fizyczną dzieci. W 1993 otrzymał tytuł profesora nauk o kulturze fizycznej[3][7].
Pracował początkowo w Katedrze Anatomii, następnie Zakładzie Fizjologii AWF[8], w latach 1975–1980 był zastępcą dyrektora Instytutu nauk Biologicznych AWF[1], w latach 1980–1984 wykładał na Wydziale Zdrowia i Wychowania Fizycznego Uniwersytetu w Zarii[1]. Po utworzeniu na AWF w 1984 Wydziału Rehabilitacji został jego prodziekanem ds. nauki, w latach 1987–1993 był dziekanem Wydziału, kierował Zakładem (od 1994 Katedrą) Biologicznych Podstaw Rehabilitacji, a w ramach tej Katedry Zakładem Fizjologii i Diagnostyki Czynnościowej[9].
W 1989 należał do założycieli Polskiego Towarzystwa Rehabilitacji, był członkiem jego zarządu oraz redaktorem naczelnym wydawanego przez AWF Warszawa pod patronatem PTRech kwartalnika Postępy Rehabilitacji, otrzymał godność członka honorowego PTRech[1][10]. Od 1994 jest członkiem korespondentem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego[11].
W latach 1977–1980 był wiceprezesem ds. sportu, a w latach 1991–1999 prezesem Zarządu Głównego Akademickiego Związku Sportowego, w latach 1999–2001 członkiem zarządu Polskiego Komitetu Olimpijskiego z ramienia AZS[12][13]. Członkiem zarządu PKOL był już od 1997, w 2001 został wybrany wiceprezesem PKOL ds. współpracy międzynarodowej[14]. Od 1977 uczestniczył w pracach Międzynarodowej Federacji Sportu Uniwersyteckiego (FISU) (1977–1983 jako audytor, 1979–1983 członek Komisji Naukowej, 1987–1995 członek Komitetu Wykonawczego), w 1995 został jako pierwszy Polak członkiem honorowym FISU[15]. Był także członkiem rady FIBA ds. koszykówki osób niepełnosprawnych.
Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim[1], a w 2004 Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[16]. W 2017 został nagrodzony medalem Kalos Kagathos[17].
Jego dziadkiem był Bogdan Jaxa-Ronikier[1].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
