,_London,_2012.jpg) Alan Parker w swoim biurze w Soho, 2008 | |
| Prawdziwe imię i nazwisko |
Alan William Parker |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
14 lutego 1944 |
| Data i miejsce śmierci |
31 lipca 2020 |
| Zawód |
reżyser, scenarzysta, producent filmowy |
| Współmałżonek |
Annie Inglis |
| Lata aktywności |
1971–2003 |
| Odznaczenia | |
| |
| Strona internetowa | |
Alan William Parker (ur. 14 lutego 1944 w Islington w Londynie, zm. 31 lipca 2020 w Londynie[1]) – brytyjski reżyser i producent filmowy, pisarz oraz aktor. Od 1980 miał obywatelstwo amerykańskie. W 1995 został Komandorem Orderem Imperium Brytyjskiego za zasługi dla brytyjskiego przemysłu filmowego[2][3], a w 2002 otrzymał tytuł szlachecki. W 2013 zdobył BAFTA Fellowship, najwyższe wyróżnienie Brytyjskiej Akademii Filmowej i Telewizyjnej.
Urodził się w Islington w północnym Londynie jako jeden z dwóch synów Elsie Ellen Parker, krawcowej, i Williama Leslie Parkera, artysty malarza[4]. Miał brata Rogera Pugh. Wychował się w klasycznej brytyjskiej rodzinie w Stockton na północnym wschodzie Teesside. Uczęszczał do Dame Alice Owen’s School. W 1962 opuścił szkołę i dołączył jako copywriter do agencji reklamowej Collet Dickinson Pearce (CDP), gdzie pracował między innymi z Davidem Puttnamem, Alanem Marshallem i Charlesem Saatchim[5].
Jego scenariusz do szkolnej komedii romantycznej S.W.A.L.K. (ang. sealed with a loving kiss, pl. zapieczętowany miłosnym pocałunkiem), został wyprodukowany przez Davida Puttnama, w reżyserii Warisa Husseina, i wydany jako komediowy melodramat Melody (1971) z udziałem Marka Lestera. W 1971 Parker i Marshall stali się niezależni, tworząc Alan Parker Film Company. Nakręcili serię udanych reklam, w tym włoskiej marki wermutu Campari Group – Cinzano z Leonardem Rossiterem i Joan Collins[5].
Następnie Parker napisał scenariusz i wyreżyserował dwa filmy krótkometrażowe: Our Cissy (1974) i Footsteps (1974) z Gemmą Jones oraz dramat telewizyjny BBC No Hard Feelings (1976), której akcja toczy się w wojennym Londynie, z Joe Gladwinem. Sukcesem był telewizyjny dramat wojenny BBC The Evacuees (1975) z Ivorem Robertsem o doświadczeniach dwóch żydowskich chłopców ewakuowanych z Londynu podczas Blitzu, za którą Parker zdobył Emmy (1975) i Nagrodę Telewizyjnej Akademii Brytyjskiej (1976)[6]. Pomimo tego sukcesu Parkerowi trudno było pozyskać finansowania dla scenariuszy, które opisał jako „bardzo angielskie, bardzo londyńskie, bardzo wściekłe klasy robotnicze”[5].
Gangsterska komedia muzyczna Bugsy Malone (1976) ze Scottem Baio i Jodie Foster została sfinansowana głównie przez National Film Finance Corporation and Rank. Film odniósł sukces i przyniósł Parkerowi Nagrodę Brytyjskiej Akademii Filmowej za najlepszy scenariusz oryginalny. Startował również w konkursie głównym na 29. MFF w Cannes[7]. Parker był także grafikiem (współpracował dla Screen International) i autorem powieści Pudles in the Lane (1977).
Jego pierwszym przedsięwzięciem w Stanach Zjednoczonych była chwalona przez krytyków opowieść o wstrząsających doświadczeniach młodego -Amerykanina z tureckim systemem więziennym ze scenariuszem Olivera Stone, Midnight Express (1978), za który zdobył Nagrodę Brytyjskiej Akademii Filmowej za najlepszą reżyserię oraz nominację do Oscara za najlepszą reżyserię i Złotego Globu dla najlepszego reżysera. Potem był udany musical Sława (Fame, 1980), nominowany do Césara w kategorii najlepszy film zagraniczny, którego akcja rozgrywa się w New York City High School for the Performing Arts, a następnie Pink Floyd – The Wall (1982), wersji filmowej albumu The Wall zespołu Pink Floyd z Bobem Geldofem, i Najwyższa stawka (Shoot the Moon, 1982) z Diane Keaton i Peterem Wellerem. Za realizację dramatu wojennego Ptasiek (Birdy, 1984) z Matthew Modine i Nicolasem Cage otrzymał Grand Prix na 38. MFF w Cannes i nagrodę publiczności na Warszawskim Międzynarodowym Festiwalu Filmowym.
Dreszczowiec Harry Angel (Angel Heart, 1987) z Robertem De Niro i Mickeyem Rourke przyniósł mu nominację do Saturna w kategorii najlepszy scenarzysta. Za reżyserię dreszczowca Missisipi w ogniu (Mississippi Burning, 1988) z Willemem Dafoe, Genem Hackmanem i Bradem Dourifem zdobył nominację do Oscara, Złotego Globu, BAFTA i David di Donatello.
Melodramat wojenny Przyjdź zobaczyć raj (Come See the Paradise, 1990) z Dennisem Quaidem i Michaelem Yorkiem miał swoją premierę w konkursie głównym na 43. MFF w Cannes. Komediodramat Droga do Wellville (The Road to Wellville, 1994) z Larą Flynn Boyle, Anthonym Hopkinsem, Matthew Broderickiem i Johnem Cusackiem zaprezentowany został na MFF w Tokio.
Za biograficzny dramat muzyczny Evita (1996) z Antonio Banderasem i Madonną został uhonorowany Nastro d’argento, Prêmio Guarani (za najlepszy film zagraniczny) i był nominowany do Złotego Globu dla najlepszego reżysera. Zrealizował też teledyski Madonny do piosenek ze ścieżki dźwiękowej Evity – „You Must Love Me”, „Don’t Cry for Me Argentina” i „Another Suitcase in Another Hall”.
Za dramat Prochy Angeli (Angela's Ashes, 1999) z Robertem Carlyle i Emily Watson został nagrodzony na MFF w Karlowych Warach. Dramat kryminalny Życie za życie (The Life of David Gale, 2003) z Kevinem Spaceym i Kate Winslet pokazany został premierowo w konkursie głównym na 53. MFF w Berlinie.
Zasiadał w jury konkursu głównego na 44. MFF w Cannes (1991).
W 1966 ożenił się z Annie Inglis, z którą miał czwórkę dzieci. Jednak w 1992 doszło do rozwodu. W latach 90. XX wieku poślubił Lisę Moran.
Zmarł 31 lipca 2020 w Londynie w wieku 76 lat po długotrwałej chorobie[1].
| 1970-79 | |
|---|---|
| 1980-89 |
|
| 1990-99 | |
| 2000-09 |
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
