 Obraz powierzchni (7) Iris uzyskany przez Very Large Telescope | |
| Odkrywca | |
|---|---|
| Data odkrycia |
13 sierpnia 1847 |
| Numer kolejny |
7 |
| Charakterystyka orbity (J2000) | |
| Przynależność obiektu |
|
| Półoś wielka |
2,3858 au |
| Mimośród |
0,2312 |
| Peryhelium |
1,8342 au |
| Aphelium |
2,9373 au |
| Okres obiegu wokół Słońca |
3 lata 250 dni 6 godzin |
| Średnia prędkość |
19,02 km/s |
| Inklinacja |
5,53° |
| Charakterystyka fizyczna | |
| Średnica |
225×190×190 km |
| Masa |
ok. 1,0×1019 kg |
| Średnia gęstość |
2,4 g/cm3 |
| Okres obrotu |
(7 h 8 min 20 s) h |
| Albedo |
0,28 |
| Jasność absolutna |
5,51m |
| Typ spektralny | |
| Średnia temperatura powierzchni |
śred. ~171 K |
(7) Iris – siódma w kolejności odkrycia planetoida z pasa planetoid pomiędzy Marsem a Jowiszem.
(7) Iris została odkryta przez Johna Russella Hinda w dniu 13 sierpnia 1847 roku w Londynie.
Nazwa planetoidy pochodzi od Iris, która była posłanką bogów oraz boginią i uosobieniem tęczy, powstawania chmur i deszczu w mitologii greckiej.
Orbita planetoidy (7) Iris nachylona jest pod kątem 5,53° do ekliptyki, a jej mimośród wynosi 0,23. Ciało to krąży w średniej odległości 2,39 au wokół Słońca. Peryhelium orbity znajduje się 1,83 au, a aphelium 2,94 au od Słońca. Na jeden obieg Słońca planetoida ta potrzebuje 3 lata i 250 dni.
Jest to ciało, którego wielkość wynosi 225×190×190 km, jest więc to obiekt o nieregularnym kształcie. Albedo (7) Iris – dość duże jak na planetoidę – to 0,28, jej absolutna wielkość gwiazdowa sięga natomiast 5,51m. Okres obrotu tego ciała określa się na 7 godzin i 8 minut, oś obrotu nachylona jest do płaszczyzny orbity planetoidy pod kątem 85°, co powoduje, że toczy się ona niemal po swej trajektorii. W wyniku tak ułożonej osi obrotu przez niemal połowę roku iridiańskiego w okolicach biegunowych nie świeci Słońce, drugi biegun natomiast cały czas wystawiony jest na światło słonecznie – potem sytuacja się odwraca. Dodatkowo zjawisko takie doprowadza do znacznych różnic w temperaturze powierzchni stron nasłonecznionej i ciemnej w okresie tamtejszych zim i lat.
Powierzchnia planetoidy wykazuje również duże różnice w albedo. Na północnej półkuli znajdują się jasne obszary.
Iris składa się w dużej części z kompozytów żelazowo-niklowych oraz krzemianów z dużą ilością magnezu i żelaza. Jest ona prawdopodobnie źródłem pochodzenia meteorytów zwanych chondrytami grupy L.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
