| |
 pułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1902–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
dowódca obrony Luksemburga |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Émile Speller (ur. 7 października 1875 w Niederanven, zm. 17 stycznia 1952 w mieście Luksemburg) – luksemburski oficer w stopniu pułkownika, dowódca obrony Luksemburga podczas niemieckiej inwazji w 1940 roku.
Urodził się 7 października 1875 roku w Niederanven. 1 czerwca 1902 roku rozpoczął służbę cywilną w Sądzie Wielkiego Księcia, mianowany na pomocnika przez wielkiego księcia Adolfa. Następnie służył jako adiutant wielkiego księcia Williama, regentki wielkiej księżnej Marii Anny, wielkiej księżnej Marii Adelajdy i wielkiej księżnej Szarlotty[1]. 12 stycznia 1927 roku został awansowany do stopnia kapitana[2]. 25 lutego 1937 roku został mianowany głównym dowódcą Corps des Gendarmes et Volontaires[3]. 30 kwietnia 1937 roku został zarządzeniem ministra powołany na przewodniczącego komisji nadzorczej ds. edukacji leśnej[4] 2 lutego 1938 roku został powołany do Wysokiego Sądu Wojskowego w Luksemburgu[5].
Zreorganizował wojska luksemburskie 24 lutego 1939 roku i służył jako ich dowódca podczas niemieckiej inwazji na Luksemburg 10 maja 1940 roku[6]. Większość żołnierzy nie brała udziału w walkach, gdyż tylko ci, którzy zgłosili się na ochotnika do trzymania warty stacjonowali na granicy. Reszta pozostała w koszarach, pozostawiając obronę kraju Żandarmerii Wielkiego Księcia. Ogółem straty wyniosły sześciu rannych żandarmów i jednego rannego żołnierza. 22 żołnierzy (sześciu oficerów i 16 podoficerów) oraz 54 żandarmów zostało schwytanych[7].
Po inwazji Speller został na krótko uwięziony przez gestapo. Zwolniono go z aresztu, ale przez resztę okupacji był ściśle obserwowany[1]. 3 marca 1945 roku powracający z wygnania i zreformowany rząd Luksemburga powołał Spellera do Rady Emerytalnej Armii w 1945 roku[8]. 7 października rząd z mocą wsteczną uznał jego rezygnację ze służby datowaną na dokładnie pięć lat wcześniej. 9 sierpnia 1946 roku otrzymał honorowy awans na pułkownika[9]. Kontynuował swoją służbę dla rządu jako szambelan Sądu Wielkiego Księcia[10]. Zmarł w swoim domu w Luksemburgu 17 stycznia 1952 roku po długiej chorobie[1].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
